چطور با همسرمون رفتار کنیم که احساس خاص بودن کنه؟ گاهی آدم بی‌هوا میره تو فکر. مثلاً همون‌وقتی که داره چای دم می‌کنه یا تو صف نونوایی وایستاده. یه سوال از اون سوال‌های بی‌مقدمه میاد تو ذهن: «واقعاً دارم اون‌طوری که باید با همسرم رفتار می‌کنم؟» نه این‌که مشکلی باشه، نه… ولی خب، یه جور حسِ درونی که انگار یه چیزی جا افتاده.
بعدش همین‌جوری با خودش فکر می‌کنه:
«آخه من که نه وقت گل خریدن دارم، نه بلدم هی عاشقانه بگم دوستت دارم… همیشه فکر کردم اگه قبضارو بدم، ماشینو تعمیر کنم، بچه رو برسونم کلاس، یعنی دارم زندگی می‌چرخونم، یعنی دیگه معلومه که دوستش دارم… نه؟»
ولی یه صدای کوچیک ته ذهنش می‌گه:
«خب اینا مهمه، قبول… ولی شاید یه خرده توجه بیشتر هم لازم باشه. شاید وقتشه یه‌بار وسط روز زنگ بزنی فقط بپرسی: خوبی؟ و به این نتیجه می رسیم که باید یه نگاهی دوباره بندازم به رابطه‌م. ببینم چی می‌تونم بهتر کنم. نه با شعار، با عمل. با همون ریزه‌کاری‌هایی که زندگی رو قشنگ‌تر می‌کنن…
اصلاً خوب رفتار کردن با همسر یعنی چی؟
یعنی به زبون ساده، این‌که توی رابطه‌مون مهربونی و احترام و توجه موج بزنه؛ هم در کارهای بزرگ، هم توی ریزه‌کاری‌های روزمره.
- یعنی وقتی همسرمون حرف می‌زنه، واقعاً گوش بدیم، نه این‌که فقط سرتکون بدیم و فکر کنیم کی تموم می‌شه.
- یعنی وقتی روز سختی داشته، کنارش باشیم. نه با نصیحت، بلکه با آغوش و حضور.
- یعنی بدون مناسبت خاصی، بگیم: «مرسی که هستی.»
و نترسیم از اشتباه کردن. چون داستان، داستان کمال نیست؛ داستان تداوم و توجهه. یعنی هر روز یه ذره، نه هروقت که حسش بود.
چرا اصلاً مهمه که این کارها رو بکنیم؟
رابطه مثل یه گلدونه؛ اگه بهش نرسی، پژمرده می‌شه. رفتار خوب، اون آبیه که این گلدون رو سرحال نگه می‌داره. گوش دادن، درک کردن، نوازش کردن، همه‌شون باعث می‌شن که زن و شوهر بتونن بدون ترس از قضاوت، خودشون باشن. این‌جوری یه جور امنیت درونی بین‌شون شکل می‌گیره.
اعتماد و احترام متقابل می‌سازه
راستش اعتماد، مثل ساختمونه. آجر به آجر ساخته می‌شه. ولی اگه یه بار ترک بخوره و درست ترمیم نشه، کل بنا ممکنه با یه زلزله‌ی کوچیک بریزه.
وقتی مردی با احترام و صداقت با زنش رفتار می‌کنه، داره اون پایه‌های اعتماد رو محکم می‌چینه. یعنی نشون می‌ده: «می‌تونی روم حساب کنی. چه وقتی که بحثمون جدیه، چه وقتی فقط باهم گپ دو نفره میزنیم.» چطور با همسرمون رفتار کنیم که احساس خاص بودن کنه؟ همین حس تکیه‌گاه بودن، یه نوع ثبات روانی می‌ده به زندگی. آدم حس می‌کنه زمین زیر پاش محکمه، حتی اگه زندگی بالا و پایین داشته باشه.
از دل برای دل؛ چطور با همسرمون رفتار کنیم که احساس خاص بودن کنه؟
من فکر می‌کنم «ازدواج کردن» کاری نیست که یه روز انجام بدیم و تموم بشه. همون‌قدر که دوست داریم همسر زندگی‌مون، باانرژی و پراحساس بمونه، باید ما هم هر روز، همسر لایقی بمونیم.
- نه با شعار. با عمل.
- با همدلی.
- با زود فهمیدن حالش.
- با یه پیام ساده وسط روز که توش فقط نوشته: دلتنگتم 🙂
عشق، یه جور مهارته؛ مثل آشپزی یا موسیقی. تمرین می‌خواد. ولی اگه با دل تمرینش کنی، زندگی‌ت یه آهنگ آروم و قشنگ می‌شه… همونی که وقتی چشمات رو می‌بندی، لبخند می‌زنه.
